trzeba kochać wszystkie dzieci!

Byłam dziś w pracy u mojej mamy. Dla niezorientowanych - moja mama jest opiekunką niepełnosprawnych ruchowo i umysłowo dzieci. Jestem tam oczywiście znana i z radością witana, dziś także obstąpiła mnie trójka najbardziej kumatych Istnień, co mnie nazywają swoją ulubioną Anetką i proszą, żebym je zabrała ze sobą. Zawsze się czuję dziwnie, gdy muszę wymyślać historyjki, które wytłumaczą, czemu nie mogę ich zabrać do domu. A dziś pomyślałam sobie, co by było gdybym ja urodziła chore dziecko i oddała je do takiego zakładu, i ono byłoby takie samotne i spragnione miłości, i gdy jeden chłopczyk powiedział do mnie 'mama', to się zwyczajnie popłakałam.
I wniosek jest taki, że to nieludzkie oddawać swoje dzieci do najlepszych nawet na świecie domów opieki, nawet jak są bardzo chore, nawet jak nie umieją mówić, albo jedynym słowem jakie im wychodzi w miarę zrozumiale jest 'mama', nawet jak się wie, że całe życie będzie się im zmieniało pieluchy, że się nigdy nie nauczą chodzić, tańczyć i śpiewać, i nigdy nie będziemy mogli chwalić się znajomym, że studiują prawo na ujocie, bo każde dziecko potrzebuje rodziców, potrzebuje być kochane, nawet jak wygląda jakby nie było świadome swojego Bytu. I bardzo się przez to smucę, że jest tyle takich biednych dzieci.
I ja w życiu mojego dziecka nie oddam, nawet jak nie będzie miało mózgu!