pod wpływem horroru

Przeczytałam wczoraj "Instytut" Żulczyka, który był tak przerażający, że nie mogłam zasnąć, przekonana, że z pewnością jutro obudzę się uwięziona we własnym pokoju, a za kilka dni okrutnie mnie ktoś zamorduje, poćwiartuje moje zwłoki i takie tam inne historie. Żeby nie zwariować od przewracania się z boku na bok i rozmyślania jak bardzo finezyjny będzie morderca, który zapewne właśnie mnie zamyka i snuje złowrogi plan mojej zagłady, postanowiłam porozmyślać o czymś innym. I, o zgrozo, to co sobie uświadomiłam przeraziło mnie bardziej, niż tabun morderców  z naostrzonymi tasakami w dłoniach!
Uświadomiłam sobie bowiem, drogi czytelniku, że własnie mija połowa mojej ciąży, i że w gruncie rzeczy to coraz bliżej niż dalej mi do momentu, gdy położą mi na piersi moje nowonarodzone, umazane obrzydliwościami z mojego wnętrza dziecię. I nie chodzi o to, że ja się boje porodu, że się boje tycia, obrzęków stóp, bo to jest pikuś tak naprawdę. Ale ja jestem człowiekiem stworzonym po to, by wciąż i wciąż cierpieć na ambiwalentny stosunek do świata i ludzi, oscylować wiecznie między absolutnym szczęściem a totalną rozpaczą i w tym momencie ni chuja nie umiem wyobrazić sobie jak ja z moim mózgiem, i z moim nieprzystosowaniem do życia w świecie i społeczeństwie, mam się podjąć wprowadzenia w ów świat kolejnej istoty, skazanej tylko na mnie, bezgranicznie mi ufającej. W przypadku takich postaci jak ja, ciąża powinna trwać tyle co u słonia, albo być w ogóle zabroniona. I teraz siedzę i się martwię, bo jestem znowu chora, ale mam nadzieję, że to wpłynie pozytywnie na dziecko, że się urodzi mały Spartanin, po przejściu tylu infekcji w życiu płodowym, i martwię się jak ja to dziecko ukształtuje, jak ja sobie poradzę z chronicznym brakiem snu, koniecznością codziennego prania, sprzątania, gotowania i jeszcze studiami do tego. Ten czas zapierdala jak szalony, a ja nie potrafię nic mądrego wymyślić. I nie umiem określić, czy czuje ruchy dziecka, czy burczy mi w brzuchu, i wydaje mi się, że mam jakiś mały ten brzuch, i w ogóle dlaczego ja nie mam żadnych upierdliwych dolegliwości?! Na serio, mam depresję.