wracamy

Postanowiłam wrócić do pisania tego bloga, głównie z takiej przyczyny, żeby zrobić sobie pamiątkę po genialnych rozkimnach dotyczących życia i nie tylko mojego niespełna trzyletniego dziecka. Barbara wyrosła na istotę bardzo bystrą i pyskatą, zaskakującą każdego dnia niebanalnymi opiniami i nieszablonowym sposobem myślenia.

Na początek świeżynka, dosłownie sprzed paru minut. Leżymy sobie z Basią w łóżku i tradycyjnie gadamy przed snem  o "jóźnich śpławach". Jakoś tak pomyślałam, że może już czas porozmawiać z Basią o tolerancji i o tym, że ludzie na świecie się różnią. Zaczęłam więc jej opowiadać spontanicznie wymyśloną bajkę o kotku, z którego wszyscy się śmieli, bo jako jedyny w miocie był czarny. Basia wysłuchała w skupieniu. Po bajce, zaczęłam przytaczać inne przykłady. Mówię zatem do mojego dziecka: "wiesz Basiu, czasami jest tak, że chłopak może się nie zakochać w dziewczynie. Jest dużo takich chłopaków, którzy zakochują się w innych chłopakach i to jest naturalna sprawa". Na co Basia chwilę pomyślała i mówi: "no ale mamusiu, mój tatuś to chiba tati nie jeśt?". Uświadamianie prawie-trzylatki w takich sprawach chyba nie jest szczególnie mądrym pomysłem ;).

Godna uwagi jest także wyobraźnia mojego dziecka. Ostatnio przypadkowo usłyszałam, jak z przejęciem opowiadała mojemu tacie, że kiedyś była malutka i pływała w moim brzuchu, a oprócz niej w brzuchu był rekin, który był jej przyjacielem i delfin, który był jej wrogiem.  Tę wyobraźnię z pewnością odziedziczyła po matce :)

Coś czuję że odwykłam od pisania blogowych notek, muszę poćwiczyć, żeby złapać dobre flow. To tyle na razie. Będę tu teraz zamieszczać barbarowe anegdotki, a jak mnie najdzie ochota to i inne przemyślenia. Tymczasem idziemy z Barbarą spać i mówimy "bobjanoć tołolowich śnóf"